قصه چراغ‌های دیواری به دوران گذشته باز می‌گردد و هر مرحله از تکامل آن‌ها، نشان از تغییرات و نوآوری‌هایی است که در جهان روشنایی رخ داده است.
در دوران ماقبل تاریخ، انسان‌ها برای تأمین نور از منابع طبیعی مانند آتش و مشعل‌ها استفاده می‌کردند. اولین چراغ‌های دیواری به‌طور ساده از شمع‌ها، مشعل‌های آتش و از چوب یا استخوان ساخته می‌شدند و در دیواره‌ها یا سقف‌های غارها نصب می‌شدند.
با گذشت زمان و وقتی که هنوز برق در دسترس نبود, یکی از ابتدایی‌ترین انواع چراغ‌های دیواری، چراغ‌های روغنی بودند. این چراغ‌ها معمولاً از سنگ یا فلز ساخته می‌شدند و در داخل آن‌ها روغن یا چربی حیوانی می‌ریختند. فتیله‌ای که در این چراغ‌ها قرار داشت، به راحتی می‌توانست شعله را نگه دارد و این چراغ‌ها بیشتر در مکان‌هایی مانند معابد یا خانه‌های بزرگ مورد استفاده قرار می‌گرفتند.
با پیشرفت فناوری، در دوران روم باستان، استفاده از چراغ‌های گازی رواج یافت. این چراغ‌ها به دیوار‌ها نصب می‌شدند و با کمک گاز روشن می‌شدند. به این ترتیب، چراغ‌های دیواری برای تأمین نور خیابان‌ها و معابر عمومی هم مورد استفاده قرار گرفتند. این مدل‌ها حتی در دوره‌های مختلف تاریخ و در مکان‌های مذهبی و تاریخی، نمادی از روشنایی معنوی و دنیوی بودند.
در در اروپای قرون وسطا، چراغ‌های دیواری همچنان به‌طور عمده برای روشنایی شب در قلعه‌ها، کلیساها، صومعه‌ها و خانه‌ها استفاده می‌شدند. در این دوره، استفاده از مشعل‌های روغنی یا شمع‌ها رایج بود. دیوارکوب‌ها عموماً از چوب، فلزات اولیه یا حتی سنگ ساخته می‌شدند و برای نگهداری منابع نوری و هدایت آن به فضاهای مختلف به کار می‌رفتند.
با شروع رنسانس و ظهور هنر و معماری کلاسیک، طراحی چراغ‌های دیواری دگرگون شد. در این دوران، استفاده از لامپ‌های روغنی یا شمع‌ها همچنان ادامه داشت، اما طراحی این چراغ‌ها به‌ویژه در کاخ‌ها، کلیساها و فضاهای عمومی به سمت پیچیدگی‌های بیشتری رفت. مواد اولیه استفاده شده برای ساخت دیوارکوب‌ها مانند برنز، نقره و مس تغییر کرد و طراحی‌ها بیشتر از جنبه‌های هنری و تزئینی برخوردار شدند.
در دوره باروک و روکوکو (قرن 17 تا 18)، چراغ‌های دیواری به‌شدت زیبا و پیچیده شدند. طراحان این دوره از متریال‌های گران‌قیمت و جزئیات فراوان در طراحی استفاده می‌کردند.استفاده از این چراغ‌ها به‌عنوان نماد وضعیت اجتماعی و رفاه در طبقات بالای جامعه شناخته می‌شدند.
اما بزرگ‌ترین تحول در طراحی چراغ‌های دیواری به میانه قرن نوزدهم و دوران انقلاب صنعتی مربوط می‌شود. با پیدایش لامپ‌های الکتریکی و اختراع لامپ‌های رشته‌ای توسط توماس ادیسون، چراغ‌های دیواری به شکلی جدید و مدرن طراحی شدند. این چراغ‌ها نه تنها برای تأمین نور بلکه به عنوان عناصر دکوراتیو در خانه‌ها، هتل‌ها، رستوران‌ها و فضاهای عمومی استفاده می‌شدند. طراحی این چراغ‌ها در این دوران ساده و کاربردی بود، اما به تدریج طراحان به سمت سبک‌های مختلف معماری رفتند و چراغ‌های دیواری به یکی از اجزای اصلی دکوراسیون داخلی تبدیل شدند.
در دوره اوج انقلاب صنعتی و با ورود به دوره ویکتوریایی، چراغ‌های دیواری تبدیل به بخش مهمی از دکوراسیون داخلی خانه‌ها شدند. در این دوران، چراغ‌های دیواری بیشتر از برنز، نیکل و سایر فلزات مقاوم ساخته می‌شدند. همچنین، استفاده از لامپ‌های گازی و برق در این دوره آغاز شد.
در اوایل قرن بیستم و در دوران مدرن، و ظهور انواع لامپ‌های فلورسنت و LED، چراغ‌های دیواری نه تنها کارایی بیشتری پیدا کردند بلکه از نظر طراحی نیز بسیار متنوع شدند. از چراغ‌های دیواری ساده و کلاسیک گرفته تا مدل‌های پیچیده و مدرن، هر یک از آن‌ها با مواد مختلفی مانند شیشه، فلز، چوب و حتی پلاستیک ساخته می‌شدند. امروزه چراغ‌های دیواری علاوه بر اینکه نور را به فضا می‌آورند، نقش مهمی در طراحی داخلی دارند. مدل‌های مختلف آن‌ها از چراغ‌های دیواری کلاسیک تا مدل‌های مینیمالیستی و مدرن، به زیبایی و گرما بخشیدن به هر فضایی کمک می‌کنند. برخی از آن‌ها حتی به فناوری‌های هوشمند مجهز شده‌اند و می‌توانند رنگ و شدت نور خود را بر اساس نیاز تغییر دهند. چراغ‌های دیواری، در تمام دوران‌ها، همواره به نوعی نماد روشنایی، گرما و زیبایی بوده‌اند و هم‌اکنون هم در طراحی فضاهای مختلف، از خانه‌های شخصی گرفته تا هتل‌ها و فضاهای عمومی، جایگاه ویژه‌ای دارند.
